Hier volg die tweede episode van die slang-sage by Wildevy 154, Sabiepark.
In die episode gesels ons oor die ontdekking van die waarskynlike toegangsroete van die yslike Mosambiekse spoegkobra wat Donderdag die vrede hierlangs so wreed kom versteur het.
Die leidraad is ’n lang slangvel – die langste wat hierdie waarnemer nog aanskou het – aan ’n dakbalk aan die voorkant van die huis, daar by die badkamer van die hoofslapkamer rond. Kon nie meet nie, dis te hoog, maar dis niks korter nie as 1,5 m. Dit sweer ek.
Dis Tokkie die verspieder wat die vel ontdek het op een van haar gewone rondes om die huis waarop sy alles waarneem wat waar te neem is en ook nog ’n bietjie ekstra.
Die doel vermoed ek is om die uwe uit die hoogte oor sy onoplettendheid te vermaan. Soos ook in hierdie geval.
“Kom kyk hier.” Dit klink na ’n kwaai weermagoffisier se bevel. Ek gehoorsaam so vining soos die kierie my toelaat. Daar hang die vel toe, wapperend in ’n ligte briesie. ”Dis syne.’’ Daaroor het ons onmiddellik konsensus,
Geen mens kan tot enige ander gevolgtrekking kom nie: dis onteenseglik ons kobra se vorige bedekking daardie. (As dit die van ’n ewe lang maat is, is dit onheilspellende nuus, want waar is die maat dan nou?)
Die omgewing waar die vel hang, dui op ’n klaarblyklike kwesbaarheid in ons vesting. Voorheen is ‘n likkewaangesin daar onder die dak se dekgras in vir ’n ’n uitgebreide besoek totdat die versoeking van ‘n gekookte eier een in ’n lokval gelei het. Die ander het ons so sit en kyk toe ons hom agter in die Honda laai om vir hom ‘n nuwe adres te gaan soek. Toe kies hulle ook koers.
Net om die draai van die lang vel hang boonop ’n korter velletjie. Onse spoegkobra was nie die eerste lid van die spesie slang wat daar kom vel afgooi het nie.
’n Verdere leidraad is ‘n dowwe plofgeluid wat die uwe die vorige dag uit die rigting van die badkamer hoor kom het. ’n Ondersoek ter plaatse het niks opgelewer nie. Tokkie was skepties. Dat ek in die nanag ook voetspore op die dak gehoor het – seker maar ‘n bosnagaap – het haar vermoede versterk dat ’n ooraktiewe verbeelding ’n rol speel.
Met die ontdekking van die vel het die scenario egter verander. Kon die kobra gewees het, gee sy toe. Waarskynlik sy vel afgegooi, onder die gras ingekruip en toe sy houvas verloor. Die donker hoekie langs die toilet lyk na die waarskynlikste landingsplek.
Dit sou ook die verklaring bied vir die resultaatloosheid van my vinnige rondkykery na iets verdags. ‘’Elementary, my dear Watson.’’
Uit die badkamer is hy klaarblyklik toe, deur avontuurlus gedrewe, slaapkamer toe waar ’n ontsnapping deur die skuifdeur gestuit is. Ons het immers self gesien toe hy ‘n keer onverrigter sake teen die gladde ruit probeer opseil. Dalk gefrustreerd deur die versperring was hy klaarblyklik in ‘n minder welwillende luim toe ek hom daar langs die deur raakloop; bak-kop dreigend in my rigting gekeer.
Volgende besoekpunt was onder die dubbelbed. Dis waar die dapper slangvanger Sipho hom met die slangtang aangekeer het: sissend en kriewelend.
